Firma w Norwegii

FORMALNOŚCI:

Aby założyć firmę w Norwegii należy wypełnić formularz Samordnet registermelding BR1010 znajdujacy się na stronie www.brreg.no - konieczne jest podanie m.in. danych właściciela, nazwy przedsiębiorstwa, adresu firmy i rodzaju działalności. Po złożeniu wniosku i potwierdzeniu rejestracji firmy nadany zostaje numer organizacyjny. Kolejnym krokiem jest założenie opcjonalnego firmowego konta bankowego (trzeba posiadać potwierdzenie rejestracji działalności oraz numer organizacyjny przedsiębiorstwa). Gdy firma rozpocznie działalność w Norwegii, przedsiębiorca powinien zadeklarować przewidywane dochody, na podstawie których norweski urząd wyliczy zaliczkę na podatek dochodowy. Dodatkowo jeśli przychody firmy w ciągu 12 miesięcy przekroczą 50 000 NOK, trzeba zarejestrować ją jako płatnika VAT.

Aby zarejestrować spółkę w Norwegii, poza wypełnienia wniosku, należy skompletować szereg niezbędnych dokumentów m.in.: bilans otwarcia, umowę spółki czy protokół z posiedzenia. Spółka AS w Norwegii wymaga wpłacenia kapitału własnego o minimalnej wartości 30 000 NOK - bez potwierdzenia wpłaty kapitału zakładowego wniosek o rejestrację działalności nie zostanie zaakceptowany. Istnieje możliwość założenia spółki bez konieczności wpłacenia kapitału początkowego - jest to Ansvarlig selskap (ANS/DA).

- spółka powinna zostać założona na terytorium Norwegii,
- główny oddział spółki powinien znajdować się na terytorium Norwegii,
- regulacje prawne dotyczące spółki powinny być zawarte w selskaploven,
- wspólnicy powinni zawrzeć umowę o poziomie odpowiedzialności (selskapaytale),
- spółka powinna mieć minimum dwóch wspólników,
- spółka DA nie wymaga kapitału początkowego,
- powoływanie rady nadzorczej nie jest regulowane przepisami prawa,
- należy zarejestrować spółkę w Foretaksregisteret.

Norweskie spółki ANS i DA są podobne do spółek z ograniczoną odpowiedzialnością - za zobowiązania finansowe odpowiada co najmniej jeden ze wspólników. Różnica między nimi związana jest z podziałem odpowiedzialności - w spółce ANS odpowiedzialność podzielona jest po równo pomiędzy udziałowcami, odpowiedzialność w spółce DA regulowana jest umową zawieraną między nimi.

Założenie spółki AS w Norwegii wiąże się z obowiązkiem posiadania kapitału początkowego - 30 000 NOK, który może mieć postać środków trwałych. Opłata za wpis w Foretaksregisteret wynosi 5 570 NOK (drogą elektroniczną) lub 6 797 NOK (wniosek w formie papierowej). Do podstawowych kosztów należy doliczyć koszt obsługi księgowej w Norwegii, protokołów założenia i z posiedzenia rady nadzorczej oraz koszty różnych formularzy - protokołu majątku trwałego, wyrobienia D-nummer. Łącznie te wydatki mogą sięgnąć nawet 15 000 NOK.

Formalności dotyczące założenia firmy w Norwegii zazwyczaj trwają od 5 dni do 6 tygodni (zależy to od tego, czy wniosek był wysyłany pocztą czy elektronicznie przez portal Altinn.no).

Numer organizacyjny to w Norwegii odpowiednik polskiego NIP-u - nadawany jest firmom jednoosobowym oraz jednostkom prawnym i wykorzystywany w sprawach administracyjnych - podatkach, składkach ubezpieczeniowych. Numer organizacyjny znajduje się również na fakturach wystawianych przez przedsiębiorstwo, a banki i instytucje finansowe wymagają go np. do założenia firmowego konta.

Aby móc otrzymać numer identyfikacji podatkowej należy posiadać w Norwegii źródło stałego dochodu lub przyjechać do rodzica albo współmałżonka, który pracuje w Norwegii. Rejestrując firmę razem z wnioskiem rejestracji firmy należy wypełnić druk (tutaj) i wysłać go do Brønnøysundregistrene.

Aby zmienić dane dotyczące firmy potrzebny jest formularz Samordnet registermelding BR1010 ze strony Brønnøysundregistrene:
- pole 1.1. - należy podać nazwę i numer organizacyjny,
- pole 2.2. - należy zaznaczyć, że dokonana będzie zmiana,
- pole nr 4 - należy podać nowy adres,
- pole nr 18 - należy wpisać datę i podpisać się.
Wypełniony wniosek wysyła się do urzędu - zmiany można dokonać również elektronicznie przez portal Altinn.no.

Aby zmienić nazwę firmy należy skorzystać z dokumentu użytego wcześniej do rejestracji działalności gospodarczej (Samordnet registermelding BR1010) - zmiana danych firmy jest bezpłatna, gdy działalność figuruje tylko w Enhetsregisteret, jeśli firma zarejestrowana jest również w Foretaksregisteret, zmiana będzie kosztowała 2 250 NOK (wersja elektroniczna) lub 2 832 NOK (wersja papierowa).

Aby zmienić nazwę norweskiej firmy należy skorzystać z dokumentu użytego wcześniej do rejestracji działalności gospodarczej - Samordnet registermelding BR1010.

Prowadzenie firmy w Norwegii nie wymaga zameldowania - jednak konieczne jest posiadanie siedziby w Norwegii. Zameldowanie jest obowiązkowe, gdy planowany czas pobytu jest dłuższy niż sześć miesięcy.

W Norwegii firmę można „zamknąć” - należy jednak pamiętać o zachowaniu terminów składania deklaracji podatkowych (zeznania rocznego czy deklaracji VAT). Ponadto przedsiębiorca powinien zapłacić zaliczki na podatek dochodowy.

Aby wziąć kredyt na rozpoczęcie działalności niezbędne jest przedstawienie biznesplanu oraz budżetu - bank rozpatrzy wniosek i wyliczy ryzyko finansowe - na tej podstawie udzieli lub odmówi wnioskowanego kredytu.

W wyszczególnionych przez urząd branżach pracownicy mają zagwarantowane stawki minimalne. Ich wysokość można sprawdzić tutaj.

Osoba bezrobotna może zgłosić się do NAVu, gdzie otrzyma pomoc w zakresie profesjonalnego doradztwa i ewentualnego wsparcia finansowego na pokrycie kosztów rozpoczęcia działalności - podstawowym warunkiem jest przedstawienie biznesplanu.

Wszystkie dziedziny, w których prowadzona jest działalność powinny być zawarte w zakresie działalności firmy - aby dokonać wpisu zakresu działalności należy wypełnić odpowiedni formularz.

Stały numer personalny nie jest niezbędny do założenia firmy w Norwegii - przedsiębiorca może posiadać tymczasowy numer personalny D-nummer.

Wszystkie niezbędne dokumenty powinny zostać przetłumaczone na język norweski bądź język angielski. Potwierdzenie danych przedsiębiorstwa za granicą wymaga również dostarczenia wypisu z rejestru działalności - potwierdzenie z KRS albo CEIDG (w zależności od formy prawnej firmy).

Działalność gospodarczą w Norwegii może prowadzić każdy obywatel Unii Europejskiej - założenie firmy oraz wszelkie związane z tym opłaty i procedury są takie same jak w przypadku działalności prowadzonych przez Norwegów.

Zazwyczaj Brønnøysundregistrene sam przypisuje kod branży - jednak istnieje taka lista (tutaj). Urząd nadaje firmie kod branży do dziedziny, która jako pierwsza została wpisana we wniosku, dlatego warto podać jako pierwszą główną dziedzinę działalności firmy.

KOSZTY PROWADZENIA FIRMY:

Koszty prowadzenia działalności to inaczej koszty firmy - wszelkie wydatki, które firma poniosła, aby móc uzyskać przychód, np. koszty materiałów, maszyn czy urządzeń.

Jest taka możliwość, jednak płatności gotówkowe w ciągu roku nie mogą przekroczyć 10 000 NOK - tylko wtedy zakupy gotówkowe można wprowadzić do ewidencji księgowej firmy w Norwegii. W przypadku firm do rejestracji transakcji gotówkowych niezbędny jest druk Dagsoppgjør.

Jest to możliwe jedynie w przypadku działalności jednoosobowej - niezbędne jest prowadzenie książki ewidencji ruchu pojazdu (kjørebok) - nie należy odliczać się benzyny, a jedynie bramki, promy i parkingi związane z podróżami służbowymi.

Koszty połączeń będą kosztem działalności tylko wtedy, gdy telefon był używany w celach służbowych - trudno jest wykazać rozmowy dotyczące spraw prywatnych i firmowych, dlatego norweski urząd przyjął, że na koniec roku należy wycofać z kosztów kwotę 4392 NOK.

Nie ma takiej możliwości - jedynie rozmowy służbowe można doliczyć do kosztów firmy - norweski urząd podatkowy udostępnił na swojej stronie internetowej wzór na rozliczenie wydatków na rozmowy prywatne.

Rata za samochód nie jest kosztem działalności - koszt stanowią jedynie odsetki od kredytu lub amortyzacja środka trwałego.

Opłaty leasingowe można potraktować jako koszt działalności.

Jeśli w wynajmowanym lokalu prowadzona jest działalność gospodarcza, koszt czynszu i opłaty za prąd traktowane są jako koszty firmy - jeśli część mieszkania wykorzystywana jest prywatnie należy odliczać koszty proporcjonalnie, czyli w zależności od powierzchni lokalu, która służy do celów firmowych w stosunku do powierzchni całości lokalu powinno się obliczyć wysokość kosztów, które faktycznie ponosi firma, np. gdy mieszkanie ma 50 m2, a pokój, w którym mieści się biuro ma 10m2, to jedynie 20% wydatków za mieszkanie można ująć w kosztach firmy.

Za taką osobę pracodawca odprowadza z tytułu pracy zaliczkę na podatek dochodowy. Wciąż należy jednak pamiętać o ratach na zaliczki, które opłaca się jako przedsiębiorca - 15 marca, 15 czerwca, 15 września i 15 grudnia.
Przedsiębiorca w Norwegii zobowiązany jest do wnoszenia opłaty w wysokości 22% od zysku firmy na podatek dochodowy oraz 11,4% od zysku firmy na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne. Wysokość zaliczki na podatek urząd wylicza od kwoty, którą dana osoba zadeklarowała. Trzeba również pamiętać o 25% podatku VAT, który dotyczy firm figurujących w rejestrze VAT.

PODATKI, ŚWIADCZENIA:

Przedsiębiorca opłaca od zysku podatek dochodowy (w wysokości 22%), składkę na ubezpieczenie społeczne (w wysokości 11,4%), podatek VAT (MVA) (gdy firma wpisana jest do rejestru VAT). Dodatkowo przedsiębiorstwa, które zatrudniają pracowników opłacają podatek: od zatrudnienia pracownika - Arbeidsgiveravgift - w wysokości od 14,1% do 0% (w zależności od strefy) oraz zaliczkę na podatek dochodowy Forskuddstrekk - zależy od Skattekort, jakie pracownik otrzyma od urzędu (jeśli pracodawca nie otrzyma od pracownika karty podatkowej to jest zobowiązany do potrącenia 50% zaliczki z wynagrodzenia).

Aby otrzymać numer identyfikacji podatkowej firmy należy zarejestrować działalność gospodarczą w Rejestrze Podmiotów Gospodarczych - Enhetsregisteret. Formularz BR-1010 trzeba wysłać drogą elektroniczną (jest dostępny na stronie www.altinn.no) albo tradycyjnie wersję papierową do Brønnøysundregistrene - urząd wysyła potwierdzenie rejestracji firmy, na którym będzie widoczny numer organizacyjny.

Aby urząd mógł naliczyć zaliczki na podatek dochodowy należy wypełnić wniosek do zamawiania norweskiej karty podatkowej SØKNAD OM ENDRING AV ELLER KRAV OM SKATTEKORT - trzeba podać przewidywaną wartość dochodu firmy na dany rok.

Norweski podatek dochodowy opłaca się w formie zaliczki - wpłaty dokonywane są cztery razy w roku (do 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada). Urząd sam wylicza wysokość zaliczek na podstawie podanego przez przedsiębiorcę przewidywanego zysku firmy - przedsiębiorca otrzymuje giro z ratą do zapłaty.

Jeśli przedsiębiorca nie opłacał zaliczek na podatek dochodowy należy spłacić zaległą kwotę zaliczek na przełomie kwietnia i maja następnego roku - urząd wyśle wstępne zeznanie roczne, na którym widnieje numer konta bankowego wraz z numerem KID (przelew podatku dokonany przed 31 maja nie będzie zawierać odsetek).

Jeśli przedsiębiorca ma niedopłatę podatku należy uregulować zaległość zgodnie z kwotą i terminem spłaty podanymi przez norweski urząd w rozliczeniu podatkowym - Skatteoppgjør (do brakującej kwoty podatku doliczane są odsetki).

Termin składania deklaracji za poprzedni rok podatkowy upływa 31 maja.

Progi podatkowe w Norwegii na rok 2021 to:

• do 184 800 NOK - 22%
• od 184 800 NOK do 260 100 NOK nadwyżkę mnożymy dodatkowo o 1,7%
• od 260 100 NOK do 651 250 NOK nadwyżkę mnożymy dodatkowo o 4%
• od 651 250 NOK do 1 021 550 NOK nadwyżkę mnożymy dodatkowo o 13,2%
• od 1 021 550 NOK nadwyżkę mnożymy dodatkowo o 16,2%

Feriepenger to minimum 10,2% brutto od wynagrodzenia - świadczenie przeznaczone na urlop pracowniczy.

Arbeidsgiveravgift - wynosi od 14,1% do 0% wynagrodzenia brutto pracownika (stawka uzależniona jest od strefy krajowej) - jest to obowiązkowa opłata ponoszona przez przedsiębiorcę zatrudniającego pracowników.

Sykepenger to odpowiednik polskiego zasiłku chorobowego - przez pierwsze 16 dni zwolnienia płaci pracodawca, następnie obowiązek ten przejmuje NAV. Jednak w przypadku przedsiębiorcy NAV wypłaca świadczenie dopiero od 17 dni zwolnienia - aby otrzymywać zasiłek od pierwszego dnia zwolnienia, powinno się wykupić dodatkowe ubezpieczenie.

Pracodawca jest zobowiązany do odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy (Forskuddstrekk) od wynagrodzenia brutto każdego pracownika.

Zaliczki na podatek dochodowy i opłaty za ZUS odprowadzane są raz na dwa miesiące.

Podstawowa składka emerytalna zawarta jest w obowiązkowej składce na ubezpieczenie (11,4%).

Istnieje druk (RF-1038), który umożliwia przedterminowe rozliczenie podatkowe dla pracownika zagranicznego - mogą dostarczyć go osoby, który przebywają na terenie Norwegii mniej niż 183 dni w ciągu 12 miesięcy lub mniej niż 270 dni w ciągu 36 miesięcy w momencie zakończenia kontraktu.

Innskuddpensjon jest to umowa zawierana pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, w której pracodawca zobowiązuje się do wpłacania części wynagrodzenia na poczet przyszłej emerytury pracownika.

Podatek dochodowy liczony jest od kwoty zysku - podstawę opodatkowania stanowi różnica pomiędzy przychodami a kosztami działalności.

Jeśli współmałżonek w danym roku podatkowym osiągnął dochody niższe niż połowa kwoty Grunnbeløp, właściciel firmy ma prawo korzystać z ulg drugiej klasy podatkowej. Uwaga: w 2018 roku druga klasa podatkowa w Norwegii zostanie zlikwidowana.

Do korzystania z zasiłku chorobowego mają prawo członkowie norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych - z tytułu choroby NAV wypłaca zasiłek od 17 dnia zwolnienia. Świadczenie od pierwszego dnia choroby gwarantuje dodatkowe, dobrowolne ubezpieczenie.

Zasiłek chorobowy jest wypłacany od 17 dnia choroby i wynosi 65% średnich dochodów z ostatnich trzech lat działalności - mogą z niego skorzystać wszystkie osoby prowadzące działalność gospodarczą w Norwegii.

Uzyskanie porady medycznej w Norwegii wiąże się z zapłaceniem tzw. udziału własnego (egenandel), który nie podlega refundacji - jego kwota zależy od pory dnia, rodzaju oraz miejsca wizyty.

Odsetki od kredytu są zawarte w zeznaniu rocznym i pomniejszają podstawę, wg której wyliczony jest podatek - dzięki temu można uzyskać większy zwrot zapłaconego podatku.

W Norwegii nieopodatkowane podatkiem VAT są usługi zdrowotne, finansowe, ubezpieczeniowe i kulturalne.

Norweski system ubezpieczeń społecznych obejmuje wszystkie osoby mieszkające na terenie Norwegii - każdy legalnie zatrudniony pracownik oraz właściciel firmy jest członkiem Folketrygden. Jeśli przedsiębiorca korzysta z zasiłku, NAV wypłaca świadczenie od 17 dnia choroby- jednak istnieje możliwość dodatkowego ubezpieczenia, które oznacza wypłatę zasiłku już od pierwszego dnia choroby. Należy podpisać umowę ubezpieczeniową z NAV bądź innym ubezpieczycielem i zapłacić dodatkowe składki wynikające z umowy.

Norweskie ubezpieczenia są uznawane w Polsce - należy udowodnić przynależność do norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych przedstawiając jeden z poniższych dokumentów:

- EKUZ (Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego) - karta upoważnia do skorzystania z usług medycznych w trakcie tymczasowego pobytu w kraju będącym członkiem Unii Europejskiej, EOG (Europejski Obszar Gospodarczy) lub Szwajcarii. Na podstawie EKUZ jej posiadacz ma prawo do skorzystania z usług medycznych na zasadach obowiązujących mieszkańców kraju, w którym tymczasowo przebywa. EKUZ może otrzymać osoba należąca do norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych, posiadająca obywatelstwo Norwegii, jednego z krajów Unii Europejskiej, EOG bądź Szwajcarii. Karty EKUZ w Norwegii są wydawane przez HELFO (Helseøkonomiforvaltningen).

- Formularz S1 - dawniej druk E-106 i E-109, który na mocy norweskiego ubezpieczenie umożliwia dostęp do usług medycznych na terenie krajów należących do EOG. Druk mogą otrzymać osoby, które:
- są zatrudnione przez norweskiego pracodawcę, prowadzą w Norwegii działalność gospodarczą lub pobierają zasiłek dla osób bezrobotnych,
- opłacają składki na ubezpieczenie społeczne lub zaliczki na podatek dochodowy w Norwegii,
- posiadają stały adres zameldowania w kraju należącym do EOG (poza Norwegią),
- posiadają obywatelstwo państwa członkowskiego EOG.

Giro to obowiązkowa opłata naliczana firmom z branży budowlanej - program RVO ma na celu poprawę warunków i bezpieczeństwa pracy, a jego przedstawiciele pojawiają się na budowach i informują o przepisach dotyczących prac budowlanych. Wysokość opłaty zależy od ilości zatrudnionych pracowników - kwota minimalna naliczana firmom, które nie zatrudniają pracowników wynosi 250 NOK. Giro wynosi 0,03% wynagrodzenia brutto na podstawie minionego roku.

Z urlopu macierzyńskiego mogą skorzystać kobiety, które przez co najmniej sześć z dziesięciu miesięcy poprzedzających urlop macierzyński osiągały dochód na określonym przez urząd poziomie.

Jeśli przedsiębiorca jednocześnie jest zatrudniony, pod uwagę brane będą wszystkie osiągane przez niego dochody.

PODATEK VAT:

Biznes w Norwegii, którego obroty w ciągu kolejnych 12 miesięcy nie przekroczyły 50.000 NOK - nie musi płacić podatku VAT. W sytuacji, gdy obroty są większe niż wskazana kwota, należy dokonać wpisu do rejestru VAT. Stawki podatku dla oddziałów firm zagranicznych (NUF) są identyczne jak dla firm norweskich, ale podatek uiszczany jest przez reprezentanta, który w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa nalicza i odprowadza VAT w Norwegii.

Dla tych podatników, którzy zadeklarowali roczny VAT, ostateczny termin rozliczenia deklaracji to 10 marca następnego roku.

Deklaracja VAT służy do wykazania kwoty VAT-u, który wpłynął do przedsiębiorstwa (faktury przychodowe), i który z niego wypłynął (faktury kosztowe) - różnica pomiędzy tymi wartościami stanowi kwotę do zapłaty albo do zwrotu.

Aby sprawdzić, czy firma jest płatnikiem VAT-u wystarczy odwiedzić witrynę urzędu: www.brreg.no i zweryfikować status danej firmy - jeśli działalność jest zarejestrowana powinna widnieć tam informacja: Registrert i Merverdiavgiftsregisteret.

Częstotliwość opłacania VAT-u zależy od obrotów przedsiębiorstwa - spółka AS w Norwegii może opłacać podatek raz do roku, jeśli obroty roczne nie przekroczyły 1 000 000 NOK (należy zaznaczyć taką opcję na wniosku rejestracyjnym). Jeśli firma chce dokonać zmiany, może to zrobić do końca stycznia (za rok, który aktualnie trwa), jednak urząd podatkowy ma prawo nie zezwolić na typu rozliczenia, gdy spółka ma zaległości podatkowe.

Norwegia nie należy do Unii Europejskiej co oznacza, że nie ma możliwości nadania europejskiego numeru NIP - aby uniknąć zbędnych kosztów można kupić towar w kraju UE, a na granicy poinformować o wywozie produktów. Osoby prywatne lub firmy nie będące płatnikami VAT opłacają podatek przy wjeździe do Norwegii - firmy, które są zarejestrowane w rejestrze VAT tylko wykazują import w deklaracji podatkowej.

W sytuacji, gdy firma nie będzie zarabiać na materiałach zakupionych dla klienta (przy wykonaniu usługi), na fakturze trzeba zaznaczyć dwie pozycje: usługę i materiały. Należy podliczyć koszty materiałów ze wszystkich paragonów i faktur (kwoty netto i VAT), które dotyczą danego klienta, a następnie wystawiając fakturę w pozycji: materiały wpisać odpowiednią sumę. Dodatkowo należy ująć w kosztach firmy wszystkie wydatki za zakupy - w przychodach będzie widniała taka sama kwota jak w kosztach, a firma podatkowo wyjdzie na zero.
W sytuacji, gdy firma będzie zarabiać na materiałach, na fakturze przychodowej wpisuje się większą wartość niż suma kosztów za zakup materiałów - podatki będą naliczane od różnicy pomiędzy przychodami i kosztami firmy z tytułu zakupu materiałów. Należy pamiętać, że działalność zajmująca się handlem powinna zostać wpisana do Foretaksregisteret.

W trakcie rejestracji do ewidencji płatników VAT można wystawiać faktury na samą kwotę netto i dopiero później (po zakończeniu procesu rejestracji) wysłać danym klientom faktury za VAT do tych kwot netto. Aby zaksięgować taki rodzaj faktury należy wykorzystać konta księgowe - 1500 dt / 2700 ct. Aby zaksięgować wpłatę zaległej kwoty podatku, której dokonał klient, trzeba użyć kont: 1920 dt / 1500 ct.

PRACOWNICY W FIRMIE:

Każdy pracownik powinien zarejestrować się na policji i wyrobić kartę podatkową (Skattekort). Pracodawca jest zobowiązany do zgłoszenia pracownika przez portal Altinn.no (druk A-melding) - firma, która zatrudnia pracowników powinna być zarejestrowana w NAV Aa-registeret.

Pracownik powinien zostać zgłoszony do NAV najpóźniej do piątku następnego tygodnia po pierwszym tygodniu pracy.

Koszty zatrudnienia pracownika dzieli się na koszty stałe i koszty zmienne. Koszty stałe to łącznie około 26,3% od kwoty wynagrodzenia brutto, a koszty zmienne to około 5% od kwoty wynagrodzenia brutto. Koszty stałe to Arbeidsgiveravgift (opłata z tytułu zatrudnienia), ubezpieczenie emerytalne OTP, feriepenger. Koszty zmienne zależą od zakresu działalności przedsiębiorstwa - dotyczą zasiłków chorobowych, ubezpieczenia NNW, szkoleń niezbędnych do wykonywania pracy, odzieży roboczej itd.

Pracodawca nie jest zobowiązany do ponoszenia kosztów okresowych badań pracowników - opłaty są dobrowolne. Jednak w niektórych branżach konieczne są regularne badania - wtedy pracodawca powinien zawrzeć umowę z jednostką medyczną i pokrywać koszty tych badań.

Norweskie przepisy nie regulują prowadzenia akt osobowych - nie określają dokumentów, które powinny się w nich znajdować.

Akta prowadzone są przez księgowego danej firmy.

Zatrudnienie współmałżonka nie jest możliwe - rozwiązaniem jest wspólne prowadzenie firmy bez konieczności zgłaszania takiej zmiany urzędowi. Niezbędne jest wypełnienie wniosku o przyznanie karty podatkowej - w rocznym zeznaniu podatkowym należy podzielić dochody z ubiegłego roku pomiędzy małżonków.

FAKTURY:

Norweska faktura powinna zawierać: numer faktury, numer organizacyjny przedsiębiorstwa (symbol "MVA" na końcu oznacza, że firma jest płatnikiem VAT), datę wystawienia faktury, termin płatności, dane sprzedawcy (nazwa firmy i adres), dane kupującego (imię i nazwisko/nazwa firmy, adres), numer konta bankowego sprzedawcy, cenę towaru / usługi netto, VAT i brutto.

Firma powinna zostać zarejestrowana w Brønnøysundregistrene - przedsiębiorca otrzyma potwierdzenie rejestracji firmy i numer organizacyjny niezbędne do założenia firmowego konta bankowego. Po rozpoczęciu działalności firma może zacząć wystawiać faktury.

Numeracja faktur jest ciągła - oznacza to, że w nowym roku należy kontynuować numerację z roku poprzedniego.

Numer klienta jest stały i nie ulega zmianie wraz z upływem czasu.

Posiadanie firmy w Norwegii jest konieczne, aby móc wystawiać faktury - należy posiadać norweski numer organizacyjny.

ZEZWOLENIA:

Firmy sprzątające zobowiązane są do posiadania Autoryzacji (Godkjenning) wydawanego przez Norweską Inspekcje Pracy. Dodatkowo każdy pracownik firmy oraz właściciel powinien posiadać identyfikator Renholdskort.

Informacje o przyznaniu pozwolenia można znaleźć na stronie internetowej Norweskiej Inspekcji Pracy - status powinien być ustawiony na Godkjent.

Zapewnienie Byggekort pracownikom budowlanym jest obowiązkiem właścicieli firm, w których pracują - to pracodawca powinien wyposażyć każdego pracownika w identyfikator i monitorować jego ważność (do dwóch lat).

W Norwegii przedsiębiorstwa budowlane mają obowiązek wyposażenia pracowników w identyfikatory Byggekort (wydawane przez Idemia Norway AS, a w poprzednich latach był to Oberthur Technologies). Na identyfikatorach znajdują się podstawowe informacje o właścicielu karty, które pomagają w jego identyfikacji.

Byggekort można przedłużyć za pomocą strony: www.byggekort.no - niezbędne jest ID i hasło ustalone podczas pierwszego logowania.

Niektóre prace budowlane wymagają potwierdzenia kwalifikacji pracownika (prace związane z elektryką czy prace na wysokościach), jednak można wykonywać proste prace budowlane bez potwierdzeń umiejętności w postaci ukończenia specjalnych kursów.

Aby założyć w Norwegii warsztat samochodowy należy posiadać specjalne zezwolenia na wykonywanie określonych czynności, m. in. na naprawy klimatyzacji, elektroniki i usługi blacharskie oraz przede wszystkim na uznanie zawodu mechanika samochodowego. Pozwolenia nie są wymagane, gdy usługi wykonywane w warsztacie nie są związane z bezpieczeństwem.

Aby założyć firmę związaną z kosmetyką konieczne jest uzyskanie pozwolenia od gminy, na terenie której ma być prowadzona działalność - konieczne jest również spełnienie szeregu restrykcyjnych wymogów sanitarnych.

Aby otrzymać zezwolenie na transport, należy złożyć podanie w odpowiedniej gminie i odbyć kurs.